Ze is rustiger nu ze weer een uur per week mag wandelen. Vrolijker ook. Dat is wederzijds. Haar niet kunnen zien door de coronamaatregelen is zwaar. Het bos achter haar woning verkennen we door steeds grotere rondjes te lopen. De dennenappels sieren het bos, bladeren aan de laaghangende takken zijn haar highfivevrienden.
Poster voor Vrouw en Boek uit 1986. Ter promotie van een weekend rondom vrouwenboeken, onder andere op het gebied van relaties, arbeid, medicalisering van vrouwenlevens en detectives.
Een bericht van haar begeleider. Of we kunnen bellen. Niet beeldbellen, maar dit keer zonder mijn dochter. Dit verzoek veroorzaakt altijd een lichte paniek. Er is iets aan de hand dat niet via app of mail kan worden opgelost. De spookbeelden vliegen door mijn hoofd, is ze van de trap gevallen, heeft ze iets verkeerds gegeten, was er een aanvaring met een medebewoner? Zo snel mogelijk bellen om duidelijkheid te krijgen is de oplossing.
Ze wacht ons op. De begeleiders herkennen onze auto. We raceten door de spits om klokslag zes uur haar te kunnen ophalen. De verkeersdrukte op de route over lommerrijke provinciale wegen bestond uit een lege bus, twee auto’s en een handvol tegenliggers. Achter ons reed een lesauto, L op het dak. Instructeur en leerling gemondkapt. Alleen bij de verkeerslichten was het ouderwets wachten op het groene licht op een verder leeg kruispunt.
Het uitzicht op versoepeling van de maatregelen is geconcretiseerd in de persconferentie van Mark Rutte, Hugo de Jonge en de twee gebarentolken. Per 1 juni moet een vorm van dagbesteding mogelijk zijn, per 15 juni bezoek van twee vaste bezoekers. Voor gezinnen met een kind uit huis is er nog geen uitzicht. De twee vaste bezoekers, meestal de ouders, gaan natuurlijk op bezoek. Broers en zussen wachten nog. Ondertussen gaat mijn dochter naar de dagbesteding in haar woning. Geen reistijd, niet in de bus.
In de Litbaitcampagne van de Wild Detectives Bookstore zijn nog drie beelden gebruikt. (zie ook deze post) Een plaatje, korte tekst en …
Het bezoek van vorige week was het mooiste moment van de coronacrisis. Voor mijn dochter. Voor mij en mijn vrouw. Twee vaste bezoekers per bewoner is een start. Het gezin is alleen groter dan dochter en twee ouders. Ze wil haar broer en zus zien. En zij haar ook.
Vlak voor het bezoek bellen we om onze komst te melden. Ze heeft net gedineerd en gaat naar de hal. Ze zit op de bank, krijgt haar schoenen aan en kijkt door het raam naar buiten. Haar lach is groter dan het huis, haar enthousiasme galmt door de hal. Ze klapt, knuffelt zichzelf, kijkt naar de begeleider, dan weer naar haar moeder. Het is echt waar.
De voorbereiding op een bezoek aan mijn dochter betekent met allerlei ongewoons rekening houden. Buiten wandelen, jas aan en sjaal om. Aanraken mag niet, handschoenen mee. De wandelwagen duwen, handalcohol mee.
In de jaren werd deze poster gebruik om het Duitse Boek te promoten. Een expositie over Duitse Boeken was een belangrijk onderdeel hierin.
Engels is nu de dominante buitenlandse taal in Nederland. Dat is zonde. Ook Frans, Duits en Spaans verdienen een plek in het onderwijs, op de leeslijst en in de boekenkast.