Een nieuw gebaar in haar eigen dialect

Sliep uit, sliep uit. Haar nieuwe gebaar lijkt erop. Haar ene wijsvinger over de andere. Verwachtingsvol kijkend naar mij. Of ik wel begrijp wat ze bedoelt. Nog niet.

Ze kent een nieuw gebaar en verbastert dat tot haar eigen dialect. Een dag later doet ze weer een poging. Kon ze maar praten, dan kon ze het vertellen. Sliep uit is het zeker niet. Nu tikt ze met haar linkerwijsvinger twee keer op haar rechterwijsvinger. “Wat wil je?” vraag ik. Nog een keer tikt ze op haar wijsvinger.

Ze gebaart dat ze wil drinken en doet vervolgens het gebaar dat ze nu al een paar dagen volhardend aan het oefenen is. “Het is drinken?” Ze lacht en wijsvingertikt weer. Water is het niet, en ook melk niet. Die gebaren gebruikt ze al regelmatig. We gaan naar de keuken. Ik pak een theeglas. Ze gebaart weer. Ik gebaar terug (met de rechterhand een denkbeeldig theezakje in je linkerhand als denkbeeldige mok dopen). “Bedoel je thee? Wil je thee drinken?” Haar lach zegt genoeg.