15

Haar veertiende verjaardag vierde ze vorig jaar zonder het gezin. Door de intelligente lockdown was bezoek aan bewoners van zorginstellingen niet toegestaan. Nog geen jaar uit huis, jarig zijn, geen ouders op bezoek. Ben je dan wel jarig? Ze kreeg kaarten, een Indische rijsttafel voor haar en haar huisgenoten en kaarten. Veel kaarten. Dit jaar is het anders. Bezoek van twee personen uit hetzelfde huishouden is toegestaan en ze mag ook zelf naar het ouderlijk huis.

Thuis jarig zijn. Het hele gezin bij elkaar. Broer en zus hangen de slingers op. Ik bak een appeltaart. In de middag rij ik naar het KDC om haar op te halen. Gemondkapt wacht ik in de deuropening op de komst van de jarige. Ze draagt vandaag haar nieuwe jas. Een stoer groen bomberjack. Even zwaaien naar de begeleider. Ze drukt een paar cijfers in op het codeslot van de deur. De deur blijft dicht. Alhoewel ze snapt hoe de deur kan worden geopend, weet ze niet welke cijfers ze moet intikken. Voor haar zijn het ook knopjes, geen cijfers.

Ik open de deur. Zij strekt haar armen uit om getild te worden. Ik gebaar zelf lopen. Ze loopt zelf. Even mijn hand vastpakken. Ze is vandaag vijftien geworden. Nog een jaar en ze mag op de brommer. Haar vrolijkheid vult de auto. De bekende bomen en gebouwen zoeven langs. De route naar Hilversum kent ze goed.

Ze steekt aan mijn hand de straat over en kijkt nieuwsgierig naar de auto’s die aan komen rijden. Midden op straat blijft ze stilstaan om alles beter te kunnen zien. De automobilist remt, kijkt wat bozig en ontdooit als Anna Sophie even naar hem zwaait. Dan loopt ze verder naar de overkant.

Haar jas heeft ze nog aan als ze de eerste cadeaus uitpakt. Het papier scheuren is het leukste. De nieuwe Nijntjes en speelsleutels stopt ze gelijk in haar speelgoedbak. We bekijken de kaarten totdat het speelgoed het weer wint.

Van de appeltaart uit de oven met verse slagroom geniet ze. Met zijn allen aan tafel. Ze eet keurig met een vork. Het (vroege) diner met het hele gezin is eveneens een feestmaal. Het is zo gewoon om met zijn vijven aan tafel te zitten. We gebaren Anna Sophie huis, zij gebaart dat terug.

In de auto naar haar huis kletst ze voluit. De klanken oefenen vindt ze erg leuk. Gespiegeld worden in spraak is vermakelijk. Na een korte stilte zegt ze ineens twee woorden. Hardop. Papa en mama. Ik kijk om. Terwijl ik bijna door de berm rijdt, lacht ze me toe. Papa, zegt ze nog een keer. Weer harder dan ze het normaal uitspreekt, en nu ook twee lettergrepen en geen verdere herhaling. Een schep erbovenop, nu zegt ze mama. Dit zijn geen toevalstreffers. Dit is bewust communiceren. Een prachtig cadeau op haar vijftiende verjaardag.