Blaren?

Ze wacht ons vandaag niet op in het halletje. Ze hoort onze stemmen en loopt naar ons toe vanuit de gang. Ik zie dat het lopen moeilijk gaat. Ze trekt met beide benen en bij het neerzetten van haar voeten betrekt haar gezicht even. Haar haren na het douchen mooi geborsteld, stap voor stap gaat ze ons voor naar haar kamer. Andere bewoners zijn uit zicht, van begeleiders houden we minimaal anderhalve meter afstand.

Ik mag naast haar op haar bed zitten. Ze wijst naar haar schoenen. Vanwege het doorzakken van haar voeten draagt ze de hele dag schoenen voor extra steun. Veters losmaken kan ze als geen ander, wel van een steek naar een knoop. Gewoon haar vinger in de lus en die eruit trekken. Schoenen uit, nu wijst ze naar haar sokken. Die doet ze zelf uit.

We zien aan de onderkant van haar voet een blaar. Een grote blaar. Ook haar andere voet is beblaard. Het is knap dat ze hier nog op weet te lopen. Mijn vierdaagservaring laat me herbeleven hoe pijnlijk het kan zijn met blaren te lopen. Ze drukt op een van de blaren, kijkt naar ons. Ik wil de blaar bestuderen, maar mag er niet aankomen. We vragen een begeleider of die blaren al bekend zijn. Die blijken gisteren te zijn ontstaan. Misschien had ze verkeerde sokken aan, schoenen aan de verkeerde voeten, veters niet goed gestrikt of de zool zat niet in de schoen. Eigenlijk allemaal bijna onmogelijke scenario’s. De begeleiders gaan uitzoeken hoe ze aan de blaren is gekomen, zodat de juiste maatregelen kunnen worden genomen dit voortaan te voorkomen.

Nu ze ziet dat we hebben gezien wat er aan de hand is, wil ze haar sokken weer aan. Schoenen niet, ze zit op bed. Nu mag ik ook mijn schoenen niet meer aanhouden. Ze helpt mijn veters los te maken met dezelfde techniek als ze net bij haar eigen veters heeft gebruikt. Ik haal de dubbele knoop uit mijn veters.

Nu wil ze bellen met haar broer en zus. Videobellen is even leuk. Als het gesprek lang genoeg heeft geduurd zwaait ze. Inmiddels heeft ze geleerd dat bij één keer op het scherm tikken een rode knop verschijnt. Daarmee kan ze zelf ophangen. Geen vriendelijke uitwisselingen, één keer zwaaien, een keer tikken op het scherm, dan op de rode knop. Klaar en door.

Ze begint te kletsen. Papa en mama als eerste, daarna een hele reeks aan klanken. Herhalende patronen van geluiden. Bijvoorbeeld bwabwabwabwa op een lage toon bwiewiewie op hoge toon. Wij mogen herhalen, zij praat weer terug. Haar eigen naam is twee keer tikken op haar buik en ze zegt vaak a-a hierbij. Haar dubbele naam kort ze in haar taal af tot a-a. Dat doet ze alleen als ze haar hele naam hoort. Ze weet dus heel goed dat er nog een naam bijhoort.

Door de blaren en al het geklets vliegt het uur voorbij. Ons uitzwaaien is dan haar inleiding tot afscheid. Ze loopt mee naar de deur en kijkt of we vertrekken. De deur dichtslaan is haar rode knop om het bezoek af te sluiten.

Leave a Reply

Skip to content