Geb(r)aar
Ze lacht naar de begeleider, beweegt haar handen wat en kijkt hoopvol. Een raar gebaar. Ze gaat nu op de bank ondersteboven zitliggen. Haar hoofd over de rand van de bank. Ze herhaalt de handbeweging.
Een jaar verder
Juli 2019 verhuisde ze naar haar nieuwe woning. Een rare tijd brak aan. Ze sliep in haar nieuwe kamer in een vertrouwd bed. In haar huis is altijd iets te doen. Huisgenoten en begeleiders geven kleur aan haar woning. Achteraf is een jaar zo voorbij, zo intensief als zij leeft is elke minuut een wonderlijke eeuwigheid.
Dichtbesteding
De dagbesteding blijft de hele zomervakantie dicht. Pas vanaf september wordt gekeken of een opstart mogelijk is. Dit is natuurlijk om de kans op besmetting met dit coronavirus zo klein mogelijk te houden. De kinderen blijven niet op anderhalve meter afstand van de begeleiders. Het opbreken van de compartimenten is nu ook niet verstandig.
Vaderdag
De beste vaderdag is de dag waarop ik bij mijn kinderen ben. Makkelijk als de kinderen thuis wonen. Mijn cadeau was een rondje fietsen met mijn dochter. Precies om half twee melden om ongeveer een uur op de duofiets te mogen rijden. Ze wacht me op op het bankje in de hal. De fiets staat voor de deur klaar.
Dennenappels gooien
Het lage geluid van de dieselmotor leidt haar aandacht af van de tafel. Haar benen bungelen over de rand van de nieuwe te grote stoel. De lepel soep valt op haar broek als ze zich nieuwsgierig omdraait om te kijken welke auto aan komt rijden. Haar ouders. Ze knuffelt zichzelf en laat hardop haar blijdschap horen. De lepel vliegt ondertussen onder tafel.
Weer naar huis
Bij de deur wacht ze ongeduldig. Het antwoord op haar vragende gebaren rijden en huis is bevestigend. Verbaasd kijkt ze haar moeder aan. Nog een keer gebaart ze. “Ja, echt. We gaan naar huis.” Ze tikt twee keer met vlakke hand op haar buik, haar naamgebaar. “Ja, jij mag naar huis.”
“Tssssj en trrrrr” – broer en zus op bezoek
Verbaasd kijkt ze uit het raam. Ze buigt iets naar voren om het beter te zien. Dan kijkt ze haar begeleider aan en weer terug naar buiten. Is het echt? Ziet ze haar broer? Haar schoenen aan, een jas is niet nodig. Het is voorlopig de laatste dag met zomers weer in de lente. Ze mag zelf de voordeur openen en loopt naar mij toe terwijl ze verbaasd naar haar broer kijkt. Achter de wandelwagen ziet ze nu ook haar zus.
Broer-zussen-bezoek
We gaan de volgende stap op weg naar normaal zetten. Naast ouders mogen nu ook andere personen uit hetzelfde huishouden op bezoek bij mijn dochter. Dat is fantastisch nieuws. Broer en zussen hebben elkaar al tweeëneenhalve maand niet gezien. Een eeuwigheid, zeker in het leven van pubers.
Gezinsbezoek?
Ze is rustiger nu ze weer een uur per week mag wandelen. Vrolijker ook. Dat is wederzijds. Haar niet kunnen zien door de coronamaatregelen is zwaar. Het bos achter haar woning verkennen we door steeds grotere rondjes te lopen. De dennenappels sieren het bos, bladeren aan de laaghangende takken zijn haar highfivevrienden.
Stoelstaan
Een bericht van haar begeleider. Of we kunnen bellen. Niet beeldbellen, maar dit keer zonder mijn dochter. Dit verzoek veroorzaakt altijd een lichte paniek. Er is iets aan de hand dat niet via app of mail kan worden opgelost. De spookbeelden vliegen door mijn hoofd, is ze van de trap gevallen, heeft ze iets verkeerds gegeten, was er een aanvaring met een medebewoner? Zo snel mogelijk bellen om duidelijkheid te krijgen is de oplossing.