Gelukkig zijn de zorgmedewerkers bij je. In het omringende bos zingen de vogels hun kwetterlied. Twee spechten tikken asynchroon tegen de bomen. In de lentezon is het heerlijk. Ik weet nog goed dat ik je ophaalde op zaterdag. Of je moeder. Die doet dat veel vaker. Dat kan nu niet.
Alhoewel de gedragsdeskundige, begeleiding en manager hadden toegestaan haar te bezoeken, is dat besluit nu ingetrokken. We mogen voorlopig niet meer bij haar op bezoek.
Bezoek aan mijn dochter mag niet zomaar. Eerst was geen bezoek mogelijk. In de richtlijn van de VGN is nu het nee-tenzij-beleid ingevoerd.
De scholen dicht, iedereen werkt thuis. Het is druk in huis. Mijn oudste dochter begrijpt het niet. Haar dagbesteding is gesloten. Met …
Op bezoek gaan we dus even niet. Dat is moeilijk. Het ritme verandert. Haar omgeving is deze drie weken beperkt tot haar eigen woning en haar huisgenoten. Het is te hopen dat alles goed gaat in de groep, want ook zij zijn niet gewend om de hele dag met zijn alleen thuis te zijn. We gaan nu zoeken naar de mogelijkheden die wel beschikbaar zijn.
Haar begeleider van de dagbesteding belde net om het nieuws door te geven. Ook voor de begeleiders is dit een nieuwe situatie. Misschien gaan de dagbestedingbegeleiders helpen op de woningen.
Zij is als de andere kinderen die naar de kinderdagcentra gaan. Hoesten, niezen, geen probleem. Papieren zakdoekjes? Ja, leuk om te verscheuren en te transformeren naar confetti. Covid 19? Dat zegt haar niets. Handen wassen kan ze wel heel goed. De twintigsecondenregel vindt ze veel te kort.
Een kop thee wordt me aangeboden. Zij wil op schoot. Haar optillen doe ik niet meer dagelijks, dat kost wat meer moeite. Ik til haar op, ga zitten en zet haar op schoot. In blind vertrouwen zit ze als een dame rechtop. De meisjeszit op schoot. Rug recht, trots haar nek recht. Ze kijkt me lief aan en vraagt thee. Ik schenk een bodem in. Zij wil het pakken. Ik vraag haar te wachten. ‘Wachten’ gebaart ze. Ik schenk water bij om de thee drinkbaar te maken.
Ze zit op de grond, spelend met de rem van het wiel van de verrijdbare medicijnkast. Op de rem met een beetje kracht, van de rem af gaat verbazingwekkend makkelijk. Ze heeft het punt gevonden waarmee je zonder noemenswaardige weerstand het wiel weer vrijgeeft.
Liefde en onmacht maken ouders lastig. Lastig voor zichzelf en vol liefde voor hun kind. Lastig voor hun omgeving, lastig voor elkaar. Liefdevol zoekend naar de oplossing van een onmogelijk vraagstuk. Bij Amerpoort was de voorstelling Lastige Ouders op herhaling.