Ze wacht ons op. De begeleiders herkennen onze auto. We raceten door de spits om klokslag zes uur haar te kunnen ophalen. De verkeersdrukte op de route over lommerrijke provinciale wegen bestond uit een lege bus, twee auto’s en een handvol tegenliggers. Achter ons reed een lesauto, L op het dak. Instructeur en leerling gemondkapt. Alleen bij de verkeerslichten was het ouderwets wachten op het groene licht op een verder leeg kruispunt.
Het uitzicht op versoepeling van de maatregelen is geconcretiseerd in de persconferentie van Mark Rutte, Hugo de Jonge en de twee gebarentolken. Per 1 juni moet een vorm van dagbesteding mogelijk zijn, per 15 juni bezoek van twee vaste bezoekers. Voor gezinnen met een kind uit huis is er nog geen uitzicht. De twee vaste bezoekers, meestal de ouders, gaan natuurlijk op bezoek. Broers en zussen wachten nog. Ondertussen gaat mijn dochter naar de dagbesteding in haar woning. Geen reistijd, niet in de bus.
Het bezoek van vorige week was het mooiste moment van de coronacrisis. Voor mijn dochter. Voor mij en mijn vrouw. Twee vaste bezoekers per bewoner is een start. Het gezin is alleen groter dan dochter en twee ouders. Ze wil haar broer en zus zien. En zij haar ook.
Vlak voor het bezoek bellen we om onze komst te melden. Ze heeft net gedineerd en gaat naar de hal. Ze zit op de bank, krijgt haar schoenen aan en kijkt door het raam naar buiten. Haar lach is groter dan het huis, haar enthousiasme galmt door de hal. Ze klapt, knuffelt zichzelf, kijkt naar de begeleider, dan weer naar haar moeder. Het is echt waar.
De voorbereiding op een bezoek aan mijn dochter betekent met allerlei ongewoons rekening houden. Buiten wandelen, jas aan en sjaal om. Aanraken mag niet, handschoenen mee. De wandelwagen duwen, handalcohol mee.
Post van de zorginstelling. Meestal een rekening, plan, evaluatie, verwantenraadnotulen of een beleidsstuk. Nu niet, nu is het post van mijn dochter. Niet voor mij, wel voor mijn vrouw. Het is moederdag vandaag.
Het is dus echt anderhalve meter. De wandelwagen duwen is de enige concessie om binnen anderhalve meter te komen. Het zwartwitprotocol heeft geen enkele ruimte voor aanraking bij het wandelwagenbezoek. Dit wordt gebracht als eigen verantwoordelijkheid en de zorginstelling wil het ingecalculeerde risico niet formaliseren.
Het licht schijnt in de duisternis. Een klein lichtpuntje, een bezoek op anderhalve meter is nu toegestaan. Hoe? Geen idee. De bewoners van haar huis krijgen bezoek. Een schema is opgesteld. Hierdoor komen de ouders van de bewoners elkaar niet tegen.
In de anderhalvemetersamenleving is aanraken niet of nauwelijks mogelijk. Geen knuffel, geen felicitatiezoenen, geen schouderklopje. Huidhonger is hard op weg woord van het jaar te worden, alhoewel anderhalvemetersamenleving, raambezoek, balkonbingo, vouchervakantie en superverspreider ook meedingen. Mijn dochter heeft al jaren de oplossing om huidhonger tegen te gaan.
We bellen video, ik bel video, jij belt video. We videobellen, ik videobel, jij videobelt. Gevideobeld, videogebeld. We vibeldeoën. Terwijl ik nadenk over de vervoegingen is zij de ramen aan het lappen.