Vlak voor het bezoek bellen we om onze komst te melden. Ze heeft net gedineerd en gaat naar de hal. Ze zit op de bank, krijgt haar schoenen aan en kijkt door het raam naar buiten. Haar lach is groter dan het huis, haar enthousiasme galmt door de hal. Ze klapt, knuffelt zichzelf, kijkt naar de begeleider, dan weer naar haar moeder. Het is echt waar.
Het licht schijnt in de duisternis. Een klein lichtpuntje, een bezoek op anderhalve meter is nu toegestaan. Hoe? Geen idee. De bewoners van haar huis krijgen bezoek. Een schema is opgesteld. Hierdoor komen de ouders van de bewoners elkaar niet tegen.
In de anderhalvemetersamenleving is aanraken niet of nauwelijks mogelijk. Geen knuffel, geen felicitatiezoenen, geen schouderklopje. Huidhonger is hard op weg woord van het jaar te worden, alhoewel anderhalvemetersamenleving, raambezoek, balkonbingo, vouchervakantie en superverspreider ook meedingen. Mijn dochter heeft al jaren de oplossing om huidhonger tegen te gaan.
We bellen video, ik bel video, jij belt video. We videobellen, ik videobel, jij videobelt. Gevideobeld, videogebeld. We vibeldeoën. Terwijl ik nadenk over de vervoegingen is zij de ramen aan het lappen.
De deurmat lag weer vol met kaarten. Vorige week was de tas van de postbode al overvol. Vandaag weer. In een filmpje openen we de kaarten en lezen ze voor. Vervolgens brengen we de kaarten naar haar en sturen we het filmpje op.
Nooit geweten dat een jaar in zes weken past. Of is het tien jaar? Een eeuwigheid is het in deze lockdown. Ik wende langzaam aan het idee een paar dagen mijn dochter niet zien. Ze is nog geen jaar uit huis. Eerder dan eigenlijk gepland. De troost dat ik haar altijd kon opzoeken was fijn. Nu lijkt ze weer in de vergeten groep te zitten.
Inmiddels duurt de intelligente lockdown voort. Door de week is het op donderdag twee keer dinsdag en lijkt vrijdag woensdag. De dagen gaan langzaam voorbij, terugkijkend is het toch verbazingwekkend dat we al vijf weken verder zijn. We videobellen regelmatig met onze dochter en willen weten hoe het met haar gaat.
Aan tafel eet ze een paasei, buiten speelt ze aan tafel met klei, de muziekinstrumenten rammelt ze. De dagen zonder haar zijn anders. Overgeleverd aan de grillen van een virus. Het KDC van haar staat in de NRC. Een paar kinderen mogen wel naar de dagbesteding. Dat zijn kinderen van ouders in vitale beroepen.
Pasen, ineens is het zondag. Elke dag lijkt op elkaar. Iedereen thuis. De vierde week van de coronamaatregelen zijn net voorbij. Samen ontbijten, lunchen en dineren. Rondje wandelen over de hei en door het bos. Februari had en dag extra, maart wel vijftig en april duurt inmiddels al drie jaar. Ik ben thuis, maar toch niet thuis.
Goed verhaal, lekker kort. Haar verhaal zit verborgen in een gebaar. Een foto van haar ploft in de digitale postbus. Ze zit in de wandelwagen, kijkt in de camera, gebaart papa en mama in een keer.