Lastige ouders – De voorstelling

Liefde en onmacht maken ouders lastig. Lastig voor zichzelf en vol liefde voor hun kind. Lastig voor hun omgeving, lastig voor elkaar. Liefdevol zoekend naar de oplossing van een onmogelijk vraagstuk. Bij Amerpoort was de voorstelling Lastige Ouders op herhaling.

Met de aanbeveling van Ada van vorig jaar in mijn hoofd las ik de aankondiging van deze herhaling. Mijn agenda maakte ik leeg voor deze voorstelling gespeeld door Marike van Weelden en Pieter Tiddens. Met een dubbel gevoel meld ik ons aan. Het verhaal ken ik uit eigen ervaring. Toch ben ik nieuwsgierig genoeg om hierheen te gaan. Samen met mijn vrouw. Het is nog maar een half jaar geleden dat Anna Sophie uit huis ging.

We fietsen over de zonnige hei naar Nieuwenoord. Wind mee. We zijn vroeg. Met een kop thee zoeken we een plek. De eerste rij is nog leeg. Aan de zijkant nemen we plaats, zodat ook de bezoekers achter mij het podium kunnen zien. De zaal in het Cultureel Centrum is goed gevuld. Ik herken een aantal ouders en medewerkers.

Klimrek

podium lastige ouders klimrek

Het klimrek als blikvanger in het midden van het podium wacht geduldig op de voorstelling. De muziek op repeat. Twee banken aan weerszijden van het klimrek. Het duo wordt aangekondigd. De telefoons gaan uit. In een uur worden we meegenomen in het leven van Faas en zijn ouders. Van geboorte tot medische draaimolen en van spanningen tussen de ouders tot uit huis.

Het is een blik in het verleden, een spiegel van onze ervaringen. Het is zo herkenbaar. Een handvol ouders, een paar broers en zussen en veel zorgmedewerkers zien de worsteling van twee ouders die niet alles weten, maar wel het beste willen. Zoekend naar het geluk van hun zoon kan zelfs het kleinste een hindernis vormen.

Broer en zus

Even rust op de bank aan de zijkant. Door de ogen van vader en moeder bekijken we de situatie. Door de speakers nog een derde blik: het dagboek van de dochter van het gezin. De dochter die ook wel eens de lijm blijkt om het gezin bij elkaar te houden. De te vroeg volwassen houding klinkt door. Het wegcijferen voor haar broer terwijl zij nergens om heeft gevraagd is confronterend en liefdevol. De liefde voor haar broer is onvoorwaardelijk.

-peuten, -logen en -isten

In het ziekenhuis waar ontelbare artsen, coassistenten, arts-assistenten, specialisten, verpleegkundigen, -peuten, -logen, -isten en een man met een buikje zich voorstellen. Het is zo herkenbaar, ook mijn dochter heeft al ontelbaar veel medici gezien. De specialist die alleen op papier alles snapt en die vanaf zijn voetstuk nog niet ziet dat communicatie niet zijn sterkste kant is. Het niet aanvechten omdat dat het toch niet waard is.

Ik denk terug aan de schedeloperatie van mijn dochter. In plaats van oploshechtingen waren aan één kant gewone hechtingen gebruikt. Die verdwijnen niet vanzelf. De plastisch chirurg gaf telefonisch aan dat het echt oploshechtingen waren. Vreemd, want aan één kant verdwenen ze, terwijl ze aan de andere kant van haar hoofd bleven zitten. De huisarts heeft uiteindelijk geholpen de te vastgegroeide hechtingen te verwijderen. Een klacht indienen was volgens het ziekenhuis niet nodig, want er was geen blijvende schade..

Het verhaal gedeeld

Krachtig en met tranen in haar ogen speelt ze zichzelf. Dit komt aan. Ik zie een groot deel van ons verhaal in de voorstelling. Gebaseerd op de ervaringen van Marike die ze heeft vastgelegd in een dagboek is deze voorstelling bedacht en gerealiseerd. Het delen van haar verhaal geeft een inkijk in hoe het is om ouders te zijn van een kind met grote zorgvraag. Lastige ouders? Misschien. Vooral helder communicerende en zoekende ouders die willen kunnen vertrouwen op hen die de zorgtaken (gaan) overnemen.

Het dagboek van de geboorte van Anna Sophie en hier in de Het dagboek van de geboorte van Anna Sophie ligt hier in de kast misschien ook wel te wachten om te worden gedeeld.

Leave a Reply

Skip to content