Coronatest

Een week niet op bezoek zodat we de incubatietijd van een dag of vijf beter kunnen monitoren. Dus het bezoek is nu nog maar een keer per week. Ze telt mee als iemand van buiten ons huishouden. Dat bevreemdt nog het meest. Belangrijk onderdeel van het gezin, maar woonachtig in een ander huishouden.

We werken toe naar een bezoeker in de hele kerstvakantie. Anna Sophie is die bezoeker. Dat vergt veel van het hele gezin. Niet logeren, niet naar binnen bij vrienden, buiten voetballen of wandelen mag. Altijd zorgen voor anderhalve meter afstand, schone mondkapjes mee. Zo min mogelijk naar de supermarkt. Met zijn allen werken we aan een kerstbubbel.

Het huis is groot genoeg, Netflix is nog niet uit, de boeken van de bieb zijn automatisch een maand verlengd, de nieuwe e-reader is volop in gebruik en de spellenkast is op orde. Monopoly was nooit leuker dan in de Hilversumse editie. Onze straat blijkt de eennagoedkoopste van Hilversum te zijn. Ons Dorp is daarom in trek. Bij elkaar komen doen we, zoals te doen gebruikelijk in 2020, via Zoom, Teams, Skype, WhatsApp, Duo en social media. De schermtijdenbeperking verdwijnt naar de achtergrond. Elke dag naar buiten om een frisse neus te halen blijven we wel doen.

Langzaam tikt de tijd weg naar de kerstdagen. Geen loopneus of kuch is te horen. Behalve dan na een wandeling als het een keer wel koud is in deze warme decembermaand. Op Eerste Kerstdag haal ik Anna Sophie op. Ze zit op haar kamer en loopt opgewekt naar de hal in een prachtige kerstoutfit. Ze geeft me een knuffel en hoest me ondertussen vol in mijn gezicht. Zij is overduidelijk wel verkouden geworden.

Thuis genieten we van een vol huis met zijn vijven. De kerstboom straalt kerstgezelligheid de woonkamer in. Om het ritme van Anna Sophie niet te veranderen besluiten we tot een kerstlunch in plaats van kerstdiner. Ze helpt met tafeldekken en heeft na een paar borden op tafel zetten wel weer genoeg gedaan, vindt ze. Haar hoesten en kuchen gaan niet volgens de protocollen, geen elleboog. Wel soms mijn hand als ik snel genoeg reageer. Ik was mijn handen stuk en stukker.

In de middag pakt ze haar moeders hand en neemt haar mee naar haar bed. Tegen haar moeder slapen is haar doel. Ze gaat liggen en positioneert haar moeder in de juiste positie. Binnen een paar minuten ligt ze in dromenland. Na het wakker worden zegt ze papapapapapa, nu is het mijn beurt om naast haar te liggen.

We brengen haar voor het diner terug naar haar woning en overleggen met de begeleiders over haar gekuch en gehoest. Ze speelt veel buiten en zit ook vaak gewoon op de koude grond. Het lijkt op een gewone verkoudheid. Het wordt nu goed in de gaten gehouden, de beschermingsmiddelen liggen al klaar.

De maandag na kerst is het hoesten nog niet over. De ingeseinde coronaverpleegkundige komt een test afnemen. Het afnemen van de test gaat snel en brengt haar kort van de leg. Tot de uitslag van de test er is, blijft ze op haar kamer. Alleen. Begeleiders komen volledig ingepakt bij haar. Ze snapt het niet, maar een dichte deur is wel duidelijk. Spelen op haar kamer dus. De hele dag. Een begeleider geeft haar eten op haar kamer. Zonder ouders is dat nog lastiger. Het beste medicijn is vaak een knuffel. Als een begeleider die al geeft, is dat toch anders dan een knuffel van haar ouders.

Vanaf het besluit tot testen tot de uitslag is ze alleen op haar kamer. Alleen als haar luier wordt verschoond komt een begeleider binnen. Eten is nu roomservice. De pasta eet ze zittend op de grond. Dat ze keurig vork en lepel hanteert blijkt uit dat alles schoon blijft. Schone handen, geen vlekken op haar kleren en niets naast het bord. Ze zwaait door het raam naar haar begeleiders. In de avond komt een volledig ingepakte begeleider helpen haar nachtklaar te maken. Ze slaapt goed. In de ochtend verslaat ze de haan en laat horen dat ze wakker is.

Ontbijt op bed en weer de hele dag op haar kamer. Door de PBM van de begeleiders heen maakt ze contact door ze gewoon aan te kijken. Levinas begrijpt het. De uitslag komt vandaag, maar onbekend is wanneer. Gedurende de dag zwelt het volume van vrolijkheid aan. Ze brabbelt en oefent haar eenlettergreepklanken. Langzaam tikt de tijd weg, ze went nu aan het alleen op haar kamer zijn. Ze zit of ligt voornamelijk in haar bed, haar veilige plek. Sleutels houden haar gezelschap. Aan het einde van de middag belt de verpleegkundige eindelijk om het testresultaat door te geven. Negatief.

Haar kamerdeur gaat van het slot, zij besluit eerst nog op haar kamer te blijven om daarna lekker door het huis te banjeren. Ze geniet van het moment. En viert het door gewoon Anna Sophie te zijn.