Twee-twee, de vlag mag uit

Elk jaar wordt de herinnering beter. In 1979 sneeuwde het hard in de winter. Een dik dek viel. En het was ijskoud. Bij elke nieuw opgehaalde herinnering lijkt het nog harder te sneeuwen en te vriezen. Zelfs de foto’s van toen voelen nog koud aan.

Schaatsen over de weg naar school. Dat deden ze toen nog zonder elk kruispunt stil te staan om berichten op de telefoon te lezen. Op hoge noren of houtjes over het ijs glijden om op school de bevroren handen op te warmen.

Bijna Oostenrijkse sneeuwhoogtes werden veertig jaar geleden in Nederland bereikt. Een witte deken van twee meter bedekte het landschap. Februari 1979 was een ware sneeuwmaand. Als Instagram toen bestond was de hele tijdlijn wit. Van social media, smartphones en websites had nog niemand gehoord. Wel was er een telefoon met draaischijf, platenspeler en beeldbuis. En YMCA stond op nummer 1 in de Top 40.

De kraan bevroren, geen centrale verwarming of isolatie, dikke dekens en aan twee kanten de ruiten krabben. De ijsbloemen bloeiden welig.

Het sneeuwde gisteren weer. Al snel verdween het, omdat het te warm was. De twee meter werd net niet gehaald. Wel sneeuwt het in februari en dat vind ik mooi.

Veertig jaar geleden ben ik geboren in die mooie winter met strenge vorst en veel sneeuw. Een mooie krentewegge cadeau. Slapen in de familiewieg. Van toen blonde krullen via donkerblond naar nu grijs.

De vier zit nu in mijn leeftijd. Vier decennia, acht lustra, vierhonderdtachtig maanden. Elke dag opnieuw mooi. Niets is mooier dan vandaag. Al veertig jaar.