Bij de deur wacht ze ongeduldig. Het antwoord op haar vragende gebaren rijden en huis is bevestigend. Verbaasd kijkt ze haar moeder aan. Nog een keer gebaart ze. “Ja, echt. We gaan naar huis.” Ze tikt twee keer met vlakke hand op haar buik, haar naamgebaar. “Ja, jij mag naar huis.”
Op bezoek gaan we dus even niet. Dat is moeilijk. Het ritme verandert. Haar omgeving is deze drie weken beperkt tot haar eigen woning en haar huisgenoten. Het is te hopen dat alles goed gaat in de groep, want ook zij zijn niet gewend om de hele dag met zijn alleen thuis te zijn. We gaan nu zoeken naar de mogelijkheden die wel beschikbaar zijn.
Het is haar huis, haar plek. Ze gebaart huis. Dat lijkt goed te zitten. Toch bedoelt ze niet haar huis, maar ons …
Op de terugweg van Oostenrijk naar Nederland was er een eyecatcher te zien bij Wertheim, net voorbij Würzburg. Een huis op zijn kop. Dit opvallende tafereel stond precies naast een paal van de McDonald’s.