Verandering in de zorg: Van veilig vervoer naar kostenpost

Mijn dochter gaat dagelijks naar een kinderdagcentrum. Ze wordt opgehaald met een taxibus. Vervolgens worden andere kinderen met dezelfde bus opgehaald. Om 7.55 uur is de planning dat de bus bij ons thuis is. Om 9.30 is ze dan bij het kinderdagcentrum. Vanaf vandaag hoeft de chauffeur maximaal twee minuten te wachten.

‘s Ochtends rijden we mijn dochter met haar rolstoel naar de bus en wordt ze met de rolstoellift in de bus gezet. Waar ik bij de vorige vervoerder zelf de bus in mocht en kon helpen met het goed vastzetten van mijn dochter, mag ik bij deze vervoerder alleen maar kijken.

In 2013 blogde ik over deze vervoersproblematiek. Ik verwachtte dat door te weinig geld de kwaliteit van het vervoer zou afnemen. Om dit te zien aankomen is geen glazen bol nodig. Het is een logisch gevolg.

Het vervoer voor mijn dochter is per 1 januari 2015 overgenomen door een andere vervoerder. Een aantal chauffeurs mocht mee. Het persoonlijke contact met de kleine vervoerder is niet meer. De taxibus waar ze nu in wordt opgehaald is minder luxe dan eerst. Bij de vorige vervoerder waren (span)banden in de vloer verwerkt. Vergrendeling eraf, rolstoel vastzetten, gordel om en klaar, een minuutje werk. Het vastzetten van de rolstoel duurt nu een stuk langer doordat alles handmatig moet worden gedaan, een minuut of vijf.

Tweeminutenregel

Vandaag kwam er een brief met een mededeling over vertrektijden en de wachttijd van de bus. De wachttijd is opvallen. Er is een regel dat de chauffeur maximaal twee minuten mag wachten. Laat me dat herhalen terwijl ik met hoofd op tafel bonk. Er is een regel dat de chauffeur maximaal twee minuten mag wachten. Er is een regel hiervoor. Een regel.

De rit moet binnen bepaalde tijden worden gereden. Die is blijkbaar op de minuut nauwkeurig bepaald. Er is geen tijd om te wachten. Als mijn dochter boos is en haar jas niet aan wil, of niet in de rolstoel wil gaan zitten duurt het langer dan twee minuten om haar te kalmeren. Als haar luier vol is, dan moet ze verschoond worden. En dat duurt langer dan twee minuten. Dit gebeurt regelmatig net voordat de bus er is.

Dat er niet onnodig getreuzeld moet worden is logisch. Er moeten meer kinderen worden opgehaald. Dat kinderen met een handicap soms meer tijd nodig hebben is ook logisch. Dat een taxibus daarom niet elke dat op precies dezelfde tijd op dezelfde plek is, is ook logisch.
Een tweeminutenregel instellen slaat de plank mis. Dat er überhaupt is nagedacht over zo’n regel is al een teken dat het niet goed gaat.

Van veilig vervoer naar kostenpost

Het vervoer is dan niet meer voor het veilig vervoeren van de kinderen van huis naar het kindercentrum, het is slechts een kostenpost in de toch al teruglopende begroting van zorginstellingen. In mei 2013 concludeerde ik het volgende:

Budget voor vervoer naar een kostendekkend niveau en hierbij behoud van PGB. Hiermee houden we de zorg goed, flexibel en ook nog betaalbaar. Er zijn dan winnaars. Het is zo simpel.

En inderdaad, zo simpel zou het kunnen zijn.

TL;DR

Het vervoer van en naar het kinderdagcentrum. Van veilig vervoer naar kostenpost.

UPDATE

Uiteraard heb ik deze boodschap doorgegeven aan het kinderdagcentrum. In het telefonisch gesprek is uitgelegd dat er ouders of begeleiders zijn die de bus tien tot twintig minuten laten wachten. Dit is niet incidenteel. Daarom is het nodig om een regel voor het wachten te maken. Als het soms wat langer duurt, is dat niet erg.
Mijn reactie hierop was dat er dan met die ouders of begeleiders gepraat moet worden en dat er met hen duidelijke afspraken moeten worden gemaakt. Zeker ook omdat nu niet duidelijk is hoe de tweeminutenregel in de toekomst gaat worden toegepast.