Dag 2 van de Vierdaagse 2019

Dag 1 werd afgesloten met een paar blaren. Niet voor mijn zoon, hij had nergens last van. Wel voor mij. De blarenpoli van het Rode Kruis had het druk. Lang wachten, een daarna vakkundig worden geholpen. Dag 2 is de dag van Wijchen en roze woensdag.

Als begeleider loop ik de 30 km mee met mijn zoon. Ook mijn stiefvader loopt mee. Mijn zoon loopt voor het eerst. De 30 vind ik al ver en ik verbaas me over de 40- en 50-kilometerlopers. Fris als een hoentje en met lichte tred lopen ze de afstand. Ik vraag me in het begin af waarom ik dit een goed idee vind.

We starten in startgroep 2, dus om 7.30 uur mogen we starten. De start is druk en eenmaal weg kan je op sommige stukken je benen intrekken terwijl de massa je voortstuwt. Een aantal Goudenkruisdragers probeert tempo te maken en iedereen in te halen.

Alles is roze vandaag, shirts, broeken, hoofdbanden, brillen, broeken, boa’s, hoeden in alle formaten, jurken, veters, etc. Die memo had ik niet gelezen en ook de afgelopen jaren heb ik niet goed opgelet. Voor mij dus gewoon een wit overhemd met lange mouwen. Herkenbaar.

Het eerste stuk door Nijmegen. Het publiek staat nog niet een paar rijen dik. De aanmoedigingen en goedemorgens zijn enthousiast. De KC van Carolus is nog bij stem en zingt de wandelaars toe.

Na Nijmegen is er een heel stuk zonder tappunten, misschien had ik toch meer water mee moeten nemen. Een kort stuk lopen we zelfs over een onverhard pad. Het is bikkelen, maar dat doet iedereen.

Dit is bijltjesdag, is mij verteld. De meeste uitvallers vallen op dag 2 uit. Lange stukken wandelen over rechte wegen en met slechts af en toe een DJ. De stilte is fijn. Het kippenhok van de 30 km verbreekt die stilte met verve. In de doorkomstplaatsen is het gedaan met alle stilte. Hier is muziek, DJ’s, fanfare, brassbands en zangers verwelkomen zowel de wandelaars als het publiek.

Langzaam beginnen we wandelaars in te halen. Duidelijk zichtbaar met voeten, benen of knieën die pijn doen strompelen ze door. Ik voel me soms ook zo en verdrijf die gedachte met dat ik vrijdag over de Via Gladiola wil lopen. Met mijn lengte kijk ik makkelijk over de andere wandelaars heen. Mijn zoon ziet alleen ruggen en benen. Af en toe maak ik een foto hoog boven mijn hoofd en laat hem zo mijn uitzicht zien.

Langs de kant van de weg wordt het drukker. Komkommers, tomaatjes, chips en snoep eerst uitgedeeld. Fijn. De DJ’s langs de hele route kiezen overal dezelfde toepasselijke nummers:

  • You’ll never walk alone
  • These boots are made for walking
  • Walk this way
  • Walk of life

Ook Atemlos en YMCA worden op veel plekken ingestart.

In Wijchen komen de afstanden weer bij elkaar. Het vertraagt en slechts met millimeters gaat het vooruit terwijl op het plein de harde beats uit de speakers knallen.

Richting de helft en vooral daarna is het druk. Een eigen tempo lopen is lastig. Onder een boom pauzeren we. Mijn voeten zijn nog heel, die van mijn zoon ook. Hij loopt makkelijk, alhoewel hij het nu begint te voelen.

Op de Facebookpagina van de gemeente Hilversum worden de Hilversumse jonge lopers aangemoedigd. Leuk om zo vernoemd te worden. Ik verwacht de burgemeester van Hilversum nu ook op de Via Gladiola.

Hoe dichter bij Nijmegen hoe drukker het wordt langs de kant. Het plaatsnaambord is een welkome mijlpaal. Een aantal wandelaars loopt op sokken verder. De schoenen in de hand. Over de Waalkade lopen we richting Belvédère en daar de straat omhoog. Dit is alvast een oefening voor morgen als er zeven heuvels moeten worden bedwongen.

Nijmegen staat vol. De dranghekken zorgen voor de nauwe doorgang door het feest. Waar is het feestje? Hier dus, langs de Vierdaagseroute. Bijna zijn we bij de Wedren. We mogen van de verkeersregelende agent nog net oversteken en melden ons af. De juiste knipjes zijn vandaag gezet, de knipkaart voor morgen wordt afgegeven.

Het laatste stukje naar huis lopen is een kleine moeite. Een slaapadres dicht bij de Wedren is een ongekende luxe, en oh zo fijn. Deze dag is gehaald. We zijn op de helft.

Leave a Reply

Skip to content