Dag 3 van de Vierdaagse 2019

De zwaarste dag is achter de rug. De tweede dag kent traditiegetrouw veel uitvallers. Vandaag op de derde dag lopen we de Zeven Heuvelen. Vooraf leek me dat juist de zwaarste etappe. Met de auto ben ik daar wel eens overheen gereden. Nog nooit heb ik dat gewandeld. Medewandelaars roemen de sfeer op de Zevenheuvelenweg.

Het begin van de route lopen we hetzelfde als het begin van dag 2. We starten vroeg, voor de dertig is dat 6.45 uur. Vandaag is het slechts 31 km. Dat is al twee kilometer minder dan de twee voorgaande dagen. Langs het eerste stuk missen watertappunten dus met water doen we rustig aan. Een wandelaar op blote voeten haalt ons in.

Op het Maas-Waalkanaal toetert een schipper van een binnenvaartschip continu. De aanmoediging wordt met gejuich ontvangen. Langzaam begin ik te begrijpen wat al die wandelaars zo leuk vinden aan de Vierdaagse. Het is een gevoel van positiviteit, elkaar helpen, uitdagingen waarmaken, vakantie en feest. Toch voel ik mijn voeten en lijkt het dat ik weer blaren heb. Op mijn tenen.

Langs de Maas in de volle zon is het warm. De zachte bries ruimt naar een iets vollere wind. Dat maakt het lopen aangenamer. Halverwege pauzeren we. Mijn zoon loopt gewoon lekker door en is wat vermoeid. Straks mag hij rusten, nu eerst weer lopen.

De dertig snijdt het stuk van Mook naar Groesbeek af. Dit vals plat over een brede weg laat de snelheidsverschillen zien. De ervaren wandelaars stappen gestaag omhoog, de beginners proberen het oude tempo vast te houden. Halverwege liggen de ervaren wandelaars voor. De tip die wij kregen om het rustig aan te doen laat ons bij de ervaren wandelaars aansluiten.

In Groesbeek stromen de 40- en 50-km-wandelaars hard voorbij. De 30 voegt in en de straat is van stoep tot stoep vol. Ook de stoepen en parkeerplaatsen staan vol, het feestje dat het publiek en de wandelaars maken, maakt het iedereen makkelijk om hier te lopen.

Bij de Groesbeek Canadian War Cemetery kijken we naar de herdenking. Op de begraafplaats liggen 2600 Canadezen. Slechts 22 zijn mijn leeftijd of ouder. De ceremonie met doedelzak, vaandeldragers, trompet en telkens een nieuwe groep militairen is indrukwekkend. Als wij weglopen komt een groep Duitse soldaten aan. Ook zij herdenken de vrijheid en prijs hiervan.

De Zevenheuvelenweg is druk. De campers staan bumper aan bumper opgesteld. Zonder het door te hebben zijn we daardoor snel aan het einde. De horde is genomen. Richting Nijmegen is het weer druk langs de kant. Ik zie en hoor eindelijk een jazzband live spelen. Een welkome afwisseling na overal de geijkte muziek en vierkwartsmaat hoempapa te horen.

De blaar op mijn kleine teen is nu stukgelopen. Ik tape het af en kijk jaloers naar mijn zoon die zo makkelijk loopt. De training vanaf januari werpt vruchten af. Elk weekend lopen als voorbereiding is een minimaal begin.

Een tweede blaar op mijn wijsteen, hoe heet die teen?, kan er ook nog bij. Hoe dichter bij de Wedren hoe drukker het wordt. Gladiolen worden al uitgedeeld. De blarenpoli bezoek ik weer. De stukgelopen blaar is weer dicht en zit vol vocht. De andere blaar is een beginnende blaar en wordt opengeprikt. Mij wordt aangeraden morgen te lopen zonder de tenen in te tapen of met vette watten om de tenen heen te lopen.

Wij denken aan morgen. Dan willen we over de Via Gladiola lopen. Elke stap naar dat doel is al een klein succes. Stap voor stap gaan we naar het einddoel: de Vierdaagse uitlopen. OK, nog steeds slechts de 30 voor mij en maar liefst de 30 voor mijn twaalfjarige zoon. Of de 50 een volgende keer gaat lukken weet ik nu niet. De focus ligt nu op deze editie.

Leave a Reply

Skip to content