Dag 4 van de Vierdaagse 2019

De laatste dag van de Vierdaagse is begonnen. Op naar de Via Gladiola. Daar moet het feest zijn, daar staat het te gebeuren. We hebben een uur extra, om 18.00 uur sluiten de poorten. Eerst maar eens op de Via Gladiola zien te komen.

Net als de tweede en derde dag gaat de route door Hatert. We beginnen alles te herkennen en hierdoor loopt het makkelijker. We starten als laatste groep om 7.30 uur. Ruim 10 uur is nu beschikbaar om 30 kilometer te wandelen.

Bij elk kruispunt wachten we omdat de verkeersregelaars besluiten de auto’s en vrachtwagens de route te laten oversteken. Het oudere publiek van het naast de route gelegen bejaardenhuis staat in rolstoelen aan te moedigen. Kinderen highfiven en delen komkommers en snoep uit.

Het eerste waterpunt is pas na 12 kilometer. Zuinig aan met water. Mijn zoon loopt weer goed door. Ik kan volgen met dank aan de vette watten (dat klinkt goed en acconsoneert lekker) die ik vanochtend door mijn tenen heb gevlochten om mijn teenblaren af te schermen. Een blaar op die kleine teen lijkt niets, maar bij elke stap stuurt die een bliksemschicht aan pijn mijn lichaam in. Met die vette watten en natuurlijk doorgeprikte blaar wordt dat voorkomen.

Op de derde dag pauzeerden we maar een keer. Hierdoor was het lopen zwaarder, het voordeel was dat we vroeg weer op de Wedren waren. Vandaag pauzeren we vaker. Even zitten, even rust, de schoenen uit. Sokken wissel ik niet, de vette watten moeten goed blijven zitten.

Over de dijk lopen is lastiger. De zon schijnt, het is warm en slechts af en toe zorgt een zucht wind voor verkoeling. De ervaren vierdaagsewandelaars lopen trots met hun medaille. Een praatje maken is makkelijk, klagen over het tempo, weer, de afstand, harde muziek, of geen publiek is wat de dijk lijkt te verkorten. Een uitstekende manier om een gesprek op gang te brengen is: “Loopt u voor het eerst?” Deze uitnodiging is het startpunt voor anekdotes.

We leren dat de organisatie uit tientallen personen moet hebben bestaan, de redenen om 20 keer gestart te zijn, maar slechts 18 kruisjes te hebben, waar iedereen vandaan komt, waarom (klein)kinderen wel of niet meelopen, hoe vroeger de route beter was, dat vooral vermeld moet worden hoe vaak de 50 is gelopen en de meningen over het verschil tussen mannen en vrouwen tussen 18 en 50 oftewel de 40 en 50 km. Reglementair lopen vrouwen 10 km minder. Of dit moet worden gelijkgetrokken is de grote vraag waarop ik het antwoord niet weet. Het komt mij wel goed uit als 40 ook voor de mannen een kruisje oplevert. Of zelfs de 30. Dan ben ik na vandaag klaar.

Op dijk kijken we regelmatig achterom om de vorderingen te zien. Dat geeft de burger moed. Oma luncht mee in Heumen. Lekker binnen in de rust kunnen we zitten. Op shirts van de multilopers staat hun naam en de hoeveelste keer het is dat ze lopen. Dat is handig bij het aanmoedigen, het publiek kan gelijk de naam scanderen van die loper.

Langs de weg zijn verkleedpartijen. Oranje een groene uitdossingen voor het laatste stuk zijn de vervanging van de wandelkleding. De routes komen samen en het is nu een lange rechte weg naar Nijmegen. Veel publiek zit hier al een tijd te wachten. De vierdaagseplaylist is ook hier bekend. We walken weer this way, we walken nooit alleen een doen de walk van het leven, de handen verderop gaan omhoog voor een Y gevolgd door M, C en A en we gaan naar links en weer naar rechts.

Mijn zoon ziet het aan een verzucht dat hij graag wil zijn gefinisht. Hij pakt mijn hand. Samen lopen we in het midden van de feestende menigte. Een lange stroom vermoeide wandelaars verandert. De energie vloeit overal. Hoe verder naar Nijmegen, hoe meer rijen publiek. De soldaten rennen een extra rondje om de rotonde met hun vaandel. In Malden krijgt hij van de burgemeester een gladiool. De eerste van vandaag. Vanaf de zijkant worden we geroepen. Bekende supporters, we praten en zien nu ook zelf de wandelaars langsstappen.

Mijn zoon wordt gevraagd door medewandelaars hoe het gaat. “Wel goed.” Boven de weg zien we het spandoek met daarop de naam van de weg: Via Gladiola. We zijn er. De finale is begonnen. In dit eindspel zijn er winnaars en winnaars. De wandelaars zijn bijna klaar, het publiek bouwt een groot feest. Bij het Radboudumc liggen patiënten in een tent vanuit hun bed te kijken. Hun bedden liggen vol bloemen. Ook zij vieren het feest mee.

De swingende, verkeersregelende agent maakt het wachten aangenaam. In de opstopping wordt het stilstaan gebruikt om achterom te kijken. De sliert wandelaars loopt aan twee kanten schier eindeloos door. Heel Nijmegen is uitgelopen. Op de trappen, in de ramen, op stoelen, achter en op de dranghekken, in tenten, iedereen feest hier. De Via Gladiola lopen is makkelijk in zo’n geweldige ambiance.

De familie staat na het spoor rechts van de weg te wachten. Naast de calamiteitendoorgang, tegenover de blauwe vlaggen en op de locatiestip die net is doorgestuurd. We zoeken ze, en vinden ze direct. Zij zoeken ons en zien in de vierdaagseapp precies waar we zijn. Zo makkelijk is het om elkaar te vinden in deze tijd van digitale communicatie. We vragen ons af hoe ze dat elkaar-treffen-op-de-via-gladiola vroeger deden.

Nog een klein stuk naar de tribune, de gezagsdragers staan enthousiast iedereen te verwelkomen. We wachten op de muziek en militairen die met hun kruisje op de borst naar de Wedren marcheren. De gladiool in de rugzak. Twee keer naar rechts en we kunnen finishen. De finish is pas geldig als het polsbandje is gescand. Het doek met “finish” erop passeren is niet voldoende. Wat een sfeer op dat laatste stuk. De toeschouwers zorgen ervoor dat iedereen net wat harder loopt, net wat rechterop en met net wat minder pijn aan de voeten.

We staan in de rij. Hij is aan de beurt en krijgt zijn eerste vierdaagsekruisje. Hij is blij en trots. Als begeleider krijg ik de beste beloning: een trotse en blije zoon die het doel heeft gehaald dat hij in januari stelde. Bijna elk weekend vanaf januari trainden we, kilometers oefenen door weer en wind, kou en sneeuw, warmte en slechts af en toe een bui. Urenlang wandelen terwijl een PlayStation en telefoon lonkten. Nu is het tijd om te genieten. Volgend jaar wil hij misschien weer.

Leave a Reply

Skip to content