Nieuwjaarsdag

Nieuwjaar, oudjaar. Het zegt haar niets. Ze leeft gewoon vandaag. Veel makkelijker. Het weekritme met vijf dagen KDC en twee dagen weekend snapt ze wel. Zaterdag naar ons toe, eerst zwemmen dan met het hele gezin lunchen.

In de kerstvakantie is het zwembad gesloten. Ik haal Anna Sophie gewoon op dezelfde tijd op en zie dat ze al zit te wachten op het bankje. Haar veel te ver afgesleten schoenen heeft ze weer uitgetrokken. Ze zwaait naar me. Schoenen weer aan, jas aan. De dikke roze winterjas terwijl het op deze nieuwjaarsdag al een graad of 13 is en de zon volop schijnt.

Ze mag zelf naar de auto lopen, maakt een tussenstop bij het grind, gaat zitten en voelt de stenen. Terwijl ik met een begeleider praat, staat zij op en loopt ze naar de auto. Haar zus helpt met de twee gordels, een zevenpuntsgordel en de autogordel. Alles ik klaar voor vertrekt.

Na een kilometer weet ze het raam open te doen. Ze schrikt er zelf van. Ik ben vergeten het kinderslot te activeren. Dat kan tegenwoordig gewoon al rijdend met een knopje in de portier bij de bestuurder. Naar huis rijden kan via verschillende routes. Langs Paleis Soestdijk is een optie, maar dan rijden we even verder langs het zwembad. Dat is verwarrend. De snelweg kan ook, maar ja, dat is een snelweg. We kiezen voor de route door Lage Vuursche.

In de richting het pannenkoekendorp vallen we op door het ontbreken van twee mountainbikes op de drager. Het tempo blijkt ook aangepast aan de hoogste drempel. De fietsen vallen nergens van een drager. De mamils slaan af naar de Kuil en wij rijden over de mooie lange laan verder.

Anna Sophie kijkt door het glazen dak naar de bomen. Vandaag zijn er geen druppels die over het dak scheuren. De bladerloze takken schieten over ons heen. We slalommen om de fietsende goede voornemens die in roze en geel op de fiets het jaar sportief starten.

Nieuwjaarwinnen of toeten halen zijn in Hilversum geen bekende tradities. Met het mooie weer is een wandeling op de hei wel mogelijk. Anna Sophie zit lekker in de klaprolstoel. De winterjas aan bij stilzitten is wel aan te raden. Natuurlijk staat er in de bocht met verlaagde stoeprand weer een auto, blijkbaar was het parkeren belangrijker voor die automobilist dan verkeersregels. Eromheen dan maar met rolstoel. Het is druk op de Zuidderheide. De elektrische fietsers vinden dat ze zelfs meer voorrang hebben dan mountainbikers, hardlopers van alle kanten en overal wandelaars.

We kiezen een stuk Voetstappenpad. Het zand is wat zacht, maar met de rolstoel komen we er goed doorheen. Bij de boom die ik regelmatig fotografeer, kijk maar hier (hoogtepunten, Zuiderheide), maak ik een foto. Bij ‘t Bluk is het druk. We wachten even langs de kant en kijken naar de eindeloze stroom die aan ons voorbijtrekt. We gaan weer op weg, zij gaat verzitten en haar been bungelt een beetje aan de zijkant. We zijn een stuk breder.

Mensen die vaker op de hei wandelen zijn makkelijk te herkennen. Zij lopen aan de linkerkant van de weg zodat ze de tegemoetkomende fietsers aan zien komen en niet telkens opgeschrikt worden door het bellen (of bij wielrenners het schreeuwen) van achteropkomende fietsers. Vandaag zijn er veel nieuwe mensen op de hei. We slalommen de berg omhoog.

Door het bos met een rolstoel betekent voorzichtig duwen. Een boomwortel kan de rolstoel ineens tot stilstand brengen. Het gehobbel laat Anna Sophie schaterlachen. Ze kijkt regelmatig even naar mij. Hoofd in haar nek en lachen. Elke hond die langsloopt wil ze aaien. Ze strekt haar arm uit. Een hond mag ze ook aaien. Dit tot plezier van de hond en Anna Sophie. De auto staat nog steeds in de bocht geparkeerd.

Ze heeft geen zin om naar haar woning te gaan en gaat demonstratief in haar bed liggen. Na een paar minuten mag ik haar toch wegbrengen. Ze heeft haar jas gepakt en ze heeft haar favoriete sleutels in haar hand. Bij haar woning wil ze niet over de weg lopen. Hobbels, gras, zand, grind, hellingen, ze kan dat allemaal. Ze loopt over het houtsnipperpad naar de voordeur. Een knuffel is voldoende voor haar om daarna de deur dicht te gooien. Bij het wegrijden zwaait ze met de sleutelbos in hand.