Kan niet? Kan wel.

Artsen vertelden me dat mijn dochter Anna Sophie nooit zou kunnen lopen. Haar heupstand, spitsvoeten en overstrekte benen waren daarvan de oorzaak. Het was een boodschap die ik niet accepteerde. Alles is toch maakbaar? Ze was geboren met een zeldzame hartafwijking en de hiervoor benodigde hartoperatie ging uitstekend. Leren lopen is dan maar een kleine stap. Van mijn dochter leerde ik niet op te geven tot mijn doelen zijn bereikt.

Vraag iemand naar zijn of haar rolmodel en de grote namen der aarde komen langs. Nelson Mandela, John Lennon, Aletta Jacobs, Barack Obama, John Cleese, Moeder Teresa, Albert Einstein, Michael Jordan, Ayrton Senna, noem ze maar op. Mijn dochter voeg ik graag aan dit rijtje toe. Zij krijgt namelijk het onmogelijke voor elkaar.

Kleine stap, grote stap

In vergelijking met een hartoperatie was leren lopen een kleine stap. Toch bleek het een grote stap. Verplaatsen deed ze door gewoon overal heen te rollen. Waarom zou ze leren lopen als ze toch kwam waar ze wilde zijn. Lopen was ons doel, dus we gingen naar fysiotherapeuten, ze stond in statafels om spieren op te rekken, we regelden looprekken en rollators en we oefenden eindeloos (lees ook deze twee blogs). Haar broer werd geboren en binnen een paar maanden kroop hij rond.

Dat vond Anna Sophie zo interessant dat ze het na ging doen. Binnen een paar maanden rolde ze niet meer, maar kroop ze overal naartoe. Opstaan bleef heel lastig, het deed haar pijn. De juiste spalken en schoenen hielpen haar voetstand corrigeren.

Van ons doel naar haar doel

Haar zusje ging dezelfde weg als haar broer, snel leren kruipen en ook snel leren lopen. En misschien was dat wel de trigger. Ze besloot blijkbaar om te gaan lopen. Nu was het niet ons doel, het werd haar doel. Artsen mogen zeggen wat ze willen. Als Anna Sophie heeft bedacht dat ze iets wil, dan zorgt ze dat dat lukt.

Ze trok zich op aan de tafel, aan de bank, aan het aanrecht en aan haar bed. Ze leerde staan. Door te leunen op de rollator leerde ze haar benen te verplaatsen. Uren hebben we geoefend op lopen. Vallen en opstaan. Een stap werd nog een stap. Stapjes langs de tafel en soms even van de tafel af. Met twee handen leunend tegen de muur oefende ze het lopen. Via de schuttershouding ging ze staan en door voorover te klappen en haar handen op de grond te plaatsen kon ze weer gaan zitten. Dat was een grote vondst, ze had door dat ze op elk moment weer veilig kon gaan zitten. Als een stap niet lukt, ging ze gewoon gecontroleerd op de grond zitten.

Ze lachte als ik haar midden in de kamer neerzette en haar losliet. Met armen gestrekt naar me toe probeerde ze haar vaste steun weer te vinden. Dat ik telkens een stap naar achter zette waardoor ze nog een stap moest zetten vond ze een leuk spel. Elke kleine stap maakte dit een grote stap. Ze leerde gewoon lopen.

De wijze lessen van Anna Sophie

Opgeven staat niet in haar woordenboek. Ze is veertien met het verstand van een kind van anderhalf en leeft het mooiste leven in het moment. Haar wijze lessen zijn in prachtige clichés te vangen:

• Laat anderen niet bepalen wat je wel of niet kan, bepaal zelf je doelen
• Geef niet op, leer
• Daag jezelf uit
• Ga ervoor

Dus de volgende keer als iemand zegt dat je iets niet kan, bedenk gewoon zelf wat je wilt en ga ervoor. Vind een weg of maak een weg.

Kijk naar onderstaande video van Anna Sophie die leert lopen. De begeleidende muziek is Vandaag ben ik gaan lopen van Acda en de Munnik.